Siguran sam da o ovom slavnom SRPSKOM SINU, većina zna skoro sve i zbog toga neću opširnije pisati, izuzev najosnovnijih podataka.
Rođen je 19.jula 1855. u selu Struganik, opština Mionica, kao najmlađi od 13.dece zemljoradnika Radovana i Anđelije Mišić, od kojih je preživelo 9 (sedam sinova i dve kćeri).
U braku sa nemicom švajcarskog porekla Lujzom Krinker, koju je kao mladi potporučnik upoznao na balu u Aranđelovcu i krunisao brakom (iako uz izričito protivljenje njene porodice) u kojem se rodilo šestoro dece.
Osnovnu školu i prva dva rezreda gimnazije završio je u Kragujevcu a preostala dva u čuvenoj Prvoj beogradskoj gimnaziji. Ubrzo 20 septembra 1874.primljen je u 11.klasu Artiljerijske Vojne škole (akademije). Pored navedene 4-godišnje Artiljerijske škole, završio je i austrougarsku školu gađanja u Bruku na Lajti i 2-godišnju pripremu za generalštabnu struku. Već na startu svoje oficirske karijere proslavio se kao pitomac – podnarednik, mobilisan 1876.i kao takav bio učesnik Srpsko-turskih ratova (1876-1878). Kasnije, takođe učestvuje i u kratkom i po Srbiju krajnje nepotrebnom i neuspešnom (zahvaljujući nepromišljenoj politici kralja Milana Obrenovića) Srpsko-bugarskom ratu 1885.godine. Akademsku karijeru 6.godina gradi kao predavač na Vojnoj akademiji i predmetu VOJNA STRATEGIJA. Nakon sramnog “Majskog prevrata” i divljačkog ubistva kralja Aleksandra i kraljice Drage Obrenović, penzionisan je u činu generalštabnog pukovnika. Tokom “Aneksione krize” 1909.god. reaktiviran je (vraćen iz penzije) po ličnom zahtevu načelnika Vrhovne komande generala Radomira Putnika i postavljen na mesto njegovog pomoćnika.
Tokom balkanskih ratova 1912 i 1913.god. obavljao je dužnost pomoćnika načelnika Štaba Vrhovne komande. Poseban doprinos dao je u planiranju i rukovođenju operacijama u Kumanovskoj bici protiv turske Vardarske armije. Za lični doprinos u pobedi srpske vojske u Kumanovskoj bici a posebno za više nego pravilnu procenu situacije na ratištu kao i razmeštaj i upotrebu jedinica srpske vojske prvog dana bitke na Bregalnici, unapređen je u čin GENERALA.
Pamtiće se kako je Vrhovna komanda Srpske vojske u Skoplju, nakon žučne polemike i duboko suprostavljenih stavova oko toga, gde treba i na kojoj liniji primiti glavne udare turske Vardarske vojske, prihvatila Mišićev predlog KOJI JE IMAO PRESUDAN UTICAJ NA DALjI TOK I KONAČAN ISHOD ODLUČUJUĆE BITKE DRUGOG BALKANSKOG RATA.
A onda!
Po završetku Drugog balkanskog rata, đeneral Mišić je opet, tj. po drugi put penzionisan.
Sledi ono što skoro svi vrlo dobro znamo.
Pred samo izbijanje i početak Prvog svetskog rata, đeneral Mišić je po drugi put reaktiviran iz penzije i ponovo postavljen na mesto POMOĆNIKA NAČELNIKA ŠTABA VRHOVNE KOMANDE. Sve ostalo je istorija za sva vremena, a koliko je važna i bitna, najbolji pokazatelj je, da se Mišićeva STRATEGIJA i komandovanje Prvom srpskom armijom koju je u međuvremenu preuzeo od đenerala Bojovića u Suvoborskoj ili poznatijoj kao KOLUBARSKA bitka je, da se i danas IZUČAVA NA SVIM VOJNIM AKADEMIJAMA U SVETU. A njena suština je prelazak iz potpune defanzive i skoro po svim osnovima rasula naše vojske U TOTALNU OFANZIVU NA CELOJ LINIJI FRONTA (sve tri srpske armije) i KONAČNO VELIČANSTVENOJ i BRILjANTNOJ POBEDI SRPSKE VOJSKE.
A da je ponovo, kao i na Bregalnici, u pitanju bilo Mišićevo znanje i vizionarsko predviđanje zasnovano na pravilnom sagledavanju situacije na terenu i u tom momentu jedino mogućoj i pokazalo se najboljoj STRATEGIJI RAZMEŠTAJA I UPOTREBE VELIKIH JEDINICA NA RATIŠTU, dokaz je ono što se nakon toga i desilo.
A desilo se, da je trebalo da bude smenjen i da mu se oduzme komandovanje tek preuzetom Prvom armijom, jer je između ostalog insistirao da se skrati linija fronta predajom Beograda (povlačenjem beogradske odbrane) i dubljem povlačenju sve tri srpske armije, ČIME BI SE SKRATIO FRONT A SVE TRI ARMIJE DOBILE VREMENA ZA ODMOR, NEOPHODNU POPUNU LjUDSTVA I POTREBNIH ZALIHA U SVIM VIDOVIMA SNABDEVANjA.
Takva procena pokazala se kao više nego uspešna, jer je austrougarska vojska bila prinuđena da previše raširi svoje linije na levom i desnom krilu obuhvata srpske vojske i to je rezultiralo SILOVITIM I SVEOBUHVATNIM KONTRA UDAROM SVE TRI NAŠE ARMIJE NA CELOJ LINIJI FRONTA, a kao krajnji rezultat i POTPUNI PORAZ I SLOM AUSTROUGARSKE VOJSKE na tzv.balkanskom odnosno ratištu u Srbiji 1914.godine.
Za zasluge i lični doprinos u ovoj veličanstvenoj pobedi srpske vojske koja je odjeknula u celom svetu,kao prva pobeda saveznika, đeneral Mišić je 4.decembra 1914.godine UNAPREĐEN u čin VOJVODE (feldmaršala).
Krajem 1915.g. Mišić odlazi u Francusku na lečenje, ali zbog po nas nepovoljnog razvoja vojne situacija na ratištu u Srbiji i već poznatog povlačenja srpske vojske preko Albanije na Jadransko primorje i konačno evakuaciju na grčko ostrvo Krf, zarad oporavka, popune i reorganizacije, već sredinom 1916.godine Mišić se vraća na novoformirani SOLUNSKI FRONT i ponovo preizima “svoju” Prvu srpsku armiju.
Opet, sve nakon toga je već dobro poznata istorija.
Prva srpska armija je pod njegovom komandom i silovitim i nezadrživim jurišem tokom GORNIČEVSKE bitke naterala na povlačenje bugarsku vojsku, oslobodivši Bitolj u pelagonijskoj dolini i stvorivši uslove za dalje napredovanje i toliko sanjani i željeni san svakog srpskog vojnika i oficira, OSLOBAĐANjE I POVRATAK U POROBLjENU OTADžBINU SRBIJU.
Pred konačni proboj solunskog fronta i pobedonosni završetak Prvog svetskog rata, sredinom 1918.g. tačnije u junu, zamenio je formacijsko mesto sa đeneralom Petrom Bojovićem, predavši Prvu srpsku armiju i pruzevši mesto NAČELNIKA ŠTABA VRHOVNE KOMANDE SRPSKE VOJSKE.
Do oslobođenja otadžbine Srbije probojem solunskog fronta i konačne pobede u Prvom svetskom ratu, više nego uspešno komandovao je operacijama vojske kraljevine Srbije.
Nosilac je 39.ordena među kojima i francuske Legije časti prvog i drugog reda, ali i najviši engleski orden Sv.Mihajla i Đorđa (koji je od ustanovljenja 1818 pa do 1916.dobilo samo 40.osoba iz celog sveta, uključujući i kraljevske porodice).
Nakon demobilizacije 5.maja 1920.god.iako vidno bolestan, postavljen je za prvog načelnika novoosnovanog generalštaba od u međuvremenu preimenovane Vrhovne komandu u Glavni generalštab vojske i mornarice Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca.
Iste godine, nakon žestokog verbalnog sukoba i neslaganja sa prestolonaslednikom Aleksandrom Karađorđevićem teško se razboleo i otišao na lečenje u Pariz. Delimično oporavljen vratio se u Beograd i ubrzo 20.januara 1921.god. ispustio svoju oficirsku i ratničku dušu.
Foto: Turisticka organizacija Mionice
Dana 22.januara uz najviše državne i vojne počasti kao i ogroman broj prisutnih na pogrebu, SAHRANjEN JE na Novom groblju u Beogradu.
Verujem da dok postoji i jedan jedini POTOMAK Srba, ma gde bio u svetu, živeće i SEĆANjE na jednog od NAJSLAVNIJIH VOJSKOVOĐA PRVOG SVETSKOG RATA.
