ZAPADNOM „IMPERIJOM LAŽI“ UPRAVLjAJU NASLEDNICI BARONA PLjAČKAŠA – BANKSTERI ROKFELERI I TRILATERALNA KOMISIJA
Izvor:
Politički.rs, Foto: Ilustracija
„Svijetom upravljaju druge osobe od onih koje zamišljaju ljudi koji nijesu upoznati sa zakulisnim zbivanjima.“ (Bendžamin Dizraeli, 1804-1881,britanski premijer)
„Iza vidljive, na prestolu se nalazi nevidljiva vlada, koja ne duguje ljudima odanost i ne priznaje nikakvu odgovornost.“ (Teodor Ruzvelt, 1858-1919, predsjednik SAD)
„Tristotinjak ljudi koji se međusobno poznaju i lično imenuju svoje naslednike određuju sudbinu ovoga svijeta. Njihova moć postoji u apsolutnoj tajnosti. (Valter Ratenau (Walther Rathenau, 1867-1922,njemački industrijalac i političar(ministar spoljnih poslova))
„…Sama riječ tajnost suprotna je slobodnom i otvorenom društvu. I mi smo kao ljudi, po svojoj prirodi i istorijskom nasleđu, suprotstavljeni tajnim društvima i tajnim procedurama… Na globalnom planu smo suprotstavljeni monolitnoj i bezobzirnoj zavjeri koja prvenstveno počiva na prikrivenoj namjeri da proširi sferu uticaja…i na subverziji umjesto izboru; na zastrašivanju umjesto slobode izbora;… to je sistem koji vrbuje ogromne materijalne i ljudske resurse… (i) objedinjuje ekonomske, vojne, diplomatske, naučne i političke operacije. Njihove pripreme su skrivene, a ne objavljene…Oni koji se ne slažu s njima su ućutkani, a ne pohvaljeni… niti jedna tajna se ne otkriva.“
(Džon F. Kenedi, 1917-1963, predsjednik SAD; 27. aprila 1961.godine,u Njujorku; opravdano se smatra da je i zbog ovog govora stradao u atentatu)
Svjetsku vrhušku, „tajnu zapadnu vladu, „gospodare istorije“, „gospodare Velike igre“, „svjetsku zakulisu“, „upravljače tzv. duboke države“ čini skup megabankarskih porodica – bankstera i porodica industrijalaca (naslednika „barona pljačkaša“), određene monarhističke porodice (prije svega, britanski Vindzori), Vatikan i stare evropske plemićke porodice Italije, Njemačke, Austrije…Oni su međusobno povezani poslovnim, porodičnim i okultnim (satanističkim) vezama i organizovani u razne zatvorene lože, klubove, komisije, fondove…Predsjednici država i premijeri na Zapadu su njihove marionete koje su, kao „uslužno osoblje“, unajmljene da ostvaruju njihove interese.
Srpski filozof Mišo Kulić(1951) to precizno objašnjava:
„…korporacije ogromnom finansijskom i medijskom moći direktno utiču na izbor političkih elita, uglavnom skromno obrazovanih, ali zato bespogovorno poslušnih premijera, ministara, šefova država…“
Vlasti, vojska i tajne službe SAD, V. Britanije, Evropska unija, „nezavisne“ „nevladine“ organizacije (NVO), psihološko propagandni aparat i ključni mediji su glavna sredstva za ostvarivanje geopolitičkih ciljeva zapadnih megakapitalista – vladara iz sjenke. Cilj je da se, milom ili silom, „proizvođenjem“ kriza i upravljanjem njima, potpuno ovlada planetom, stvori unipolarno totalitarno društvo, širi neoliberalna „demokratija“, te poželjno oblikuje („vesternizuje“) ljudska svijest u ključnim segmentima napadnute države i društva. Na djelu je, manje ili više prikrivena, prinudna desuverenizacija pojedinih država radi stvaranja „svjetske vlade“.
Zapadni megakapitalisti se postojano i nemilosrdno, zalažu za neutralisanje „pretjerane“ državne, nacionalne i političke raznolikosti, kao i za stvaranje jedinstvenog ekonomskog prostora sa transnacionalnim kompanijama i (mega)bankama, neutralisanom konkurencijom, nadnacionalnim zakonodavstvom, niskim porezima na profit i neometanom repatrijacijom profita.
Globalne strukture, prije svega, finansijske moći bile bi nadređene vladama pojedinih država i preuzele bi kontrolu nad svjetskom ekonomijom u cilju stvaranja jedne vlade koja će upravljati svijetom. Preko (mega)banaka se kontroliše ekonomija, a preko trusta mozgova upravlja se političkim procesima i manipuliše se društvom i građanima.
Dominacija zapadnih „vladara iz sjenke“ zasnovana je isključivo na njihovim vlastitim interesima i teži stvaranju malih država koje nijesu sposobne da se samostalno razvijaju i to „kolonizacijom uma“ i „kolonijalnom poliarhijom“ (policentričnom kontrolom vlasti i ključnih segmenata potčinjene države).
Neoliberalna globalizacija u osnovi podrazumijeva deetatizaciju (razdržavljenje) i denacionalizaciju (odnarođavanje), stvaranjem novih transnacionalnih, (nad)državolikih ekonomsko – finansijskih identiteta. Stvarni cilj je da „gospodari novca“ postanu robovlasnici u svijetu bez privatne svojine i realne valute, sa sveopštom evidencijom i kontrolom informacija i tokova elektronskog (digitalnog) i kripto novca (u kome se „sav novac centralno izdaje i kontroliše“). To bi bio i svijet nadzora (praćenja i prisluškivanja pojedinaca) pomoću audio – vizuelnih sredstava i društvenih mreža.
Cilj zapadne globalne „elite“ jeste i oslobađanje svijeta od „viška demokratije“. Zbignjev Bžežinski (1928-2017, poljsko-američki geopolitičar i državnik) je to ovako objasnio:
„Amerika je previše demokratska iznutra da bi bila autokratska van svojih granica. To sputava upražnjavanje njene moći, a posebno ograničava njenu sposobnost za vojno zastrašivanje. Nikada u istoriji nije neka narodna demokratija stekla međunarodnu nadmoć…demokratičnost je u opreci sa imperijalnom mobilizacijom.“
U zapadnoj neoliberalnoj „demokratiji“, „Demokratske ustanove su karantin za čežnju ka tiraniji“, kako je s pravom govorio njemački filozof i filolog Fridrih Niče (1844-1900).
I australijski univerzitetski profesor političkih nauka Džon Kin (John Keane, 1949) je, u svojoj knjizi „Mediji i demokratija“, napisao da „Danas se u srži svih demokratskih sistema krije klica despotije.“
Vodeći zapadni globalisti – megakapitalisti, u cilju uspostavljanja tzv. Novog svjetskog poretka, sprovode demontažu nacija i država, koja, „kolektivnim gušenjem svijesti“, ima za cilj gubljenje nacionalnog identiteta, obezvređivanje moralnih standarda, gubitak povjerenja u sopstvenu istoriju, vjeru, tradiciju i kulturu i oktroisanje nove „religije“ u cilju ateizacije i debilizacije građana. Ljudi se utapaju (asimiluju) u bezoblično potrošačko stado u toru OrvelovogVelikog Brata, omamljeni „industrijom“ sporta i prizemne zabave.
Treba se podsjetiti da je i Bžežinski govorio o „kontroli masa putem („ateizacije“) religije, masovnih sportskih događaja, neobuzdanih seksualnih pobuda, rok muzike i narkotika“.
Imperijalni cilj Zapada je i ostvarivanje neoliberalne hegemonije koja podrazumijeva uništavanje individualnosti čovjeka kao humanog, porodičnog, političkog, nacionalnog, državotvornog i religioznog bića.
Kreiranjem „poželjne vlasti“ i „proizvodnjom saglasnosti“ ljudi se pretvaraju u pasivnu i politički neotpornu masu. Nastaje „stanje korumpiranog bivstva“ (Bela Hamvaš,1897-1968,mađarski pisac i esejista).
Godine 1991, Džordž Buš Stariji, tadašnji predsjednik SAD, najavio je nastupanje tzv. novog svjetskog poretka kao „Svjetske zajednice naroda“ (Global Community of Nations)…(kao) „precizan, sistematski i strogo isplaniran mehanizam za upravljanje narodima“.
Džordž Buš Stariji, Foto: Wikipedia
A suština takvog „poretka“ opredijeljena je još 1970-tih godina od strane Rimskog kluba, u članku pod nazivom „Granice rasta“ (Limits on Growth). U njemu se, između ostalog, kaže da, kako na Zemlji nema dovoljno resursa za sve ljude, a da bi Zapad zadržao dominaciju, treba primitizovati ostatak planete (nezapadni svijet).
Inače, Rimski klub je još jedna globalistička „neprofitna“, „nezavisna“ i „nevladina“ organizacija, osnovana 1968.godine, sa zvaničnim (navodnim) ciljem „produbljivanja svijesti u vezi sa specifičnostima društvenog razvoja u epohi naučno – tehničke evolucije“.
Pjer Burdije ( Pierre Bourdieu, 1930-2002, francuski sociolog, antropolog i filozof) je kazao da je neoliberalizam „utopija beskonačne eksploatacije“.
Neoliberalizam jeste samoproglašena „univerzalna religija“ i „politička teologija“ koja, višedecenijski, podrazumijeva pretvaranje zapadnoevropske kontinentalne „države relativne socijalne pravde ka (anglosaksonskoj varijanti) države hronične nejednakosti“, u skladu sa principom „socijalnog minimalizma“. To je opredjeljenje za državu koja ne ometa „savršeni“, „pravedni“, „gvozdeni zakon tržišta“ i u kojoj su zakonodavstvo i vladina politika prilagođeni interesima najbogatijih, dok je zaštita prava radnika i socijalno ugroženih građana svedena na minimum. Na taj način, jaz između bogatih i siromašnih građana i država se dramatično povećava, a društveno bogatstvo se izvlači i prenosi na Zapad (u SAD, prije svega).
x x x
Rodonačelnik dinastije Rokfeler, Vilijam „Veliki Bik“ je, u drugoj polovini 19.vijeka, iz vagona, prodavao „ljekove“ protiv raka (u stvari, običnu vodu) (prema časopisu „Istorija“, avgust 2015.). Ta familija se obogatila trgovinom naftom i naftinim derivatima i stoji u središtu mundijalističke „elite“ koja svijet oblikuje u skladu sa svojim interesima.
Džon Hobson (John Atkinson Hobson, 1858-1940, britanski ekonomista i društveni teoretičar) još je 1902.godine, kazao: „Tokom mnogih godina porodica Rokfeler je davala „pravog čovjeka“ za visoke američke državne funkcionere nezavisno od toga koja je partija bila na vlasti…“
O ulozi i ciljevima familije najbolje govore riječi njenog najvažnijeg i najuticajnijeg člana Dejvida Rokfelera (David Rockefeller, 1915-2017):
„Nadnacionalna vlast svjetskih bankara i intelektualnih elita ima prvenstvo nad pravom naroda na samoopredjeljenje; to je načelo koje smo slijedili tokom vjekova (1991)…Mi se nalazimo na pragu globalnih promjena. Sve čemu smo se nadali nalazi se u svjetskoj krizi, poslije koje će narod prihvatiti Novi svjetski poredak (1994)…nešto mora da zamijeni vlade, kao takve, i mislim da to najbolje može da obavi privatna vlast (1999)“.
Evo još nekoliko karakterističnih citata koje odslikavaju smisao postojanja i zastrašujuću (globalnu) ulogu (mega)bankara:
„Vjerujem da su bankarske institucije opasnije za našu slobodu od neprijateljskih vojski. Kada bi američka nacija dozvolila privatnim bankama da kontrolišu izdavanje novca, banke i korporacije…lišile bi narod sve imovine i njihova djeca bi se probudila kao beskućnici…“ (Tomas Džeferson, 1743-1826, predsjednik SAD).
„…Bankari su vlasnici svijeta. Ako im oduzmete svijet, a ostavite im moć izdavanja novca, za čas posla napraviće dovoljno novca da otkupe svijet nazad…(Josija Stamp (Josiah Stamp, 1880-1941, britanski industrijalac, ekonomista i bankar; direktor britanske centralne banke – Bank of England,1928-1941)
„Društvo bankara manje od svega želi slobodnu ekonomiju i decentralizovanu vlast.“ (Entoni Saton, (Antony C. Sutton, 1925-2002, britansko – američki profesor ekonomije i pisac).
„…čak i kad bi se sav novac svijeta, recimo u 15 časova, ravnomjerno raspodijelio među ljudima, već u 15.30 bi među njima mogle da se otkriju – znatne novčane razlike.“ (Pol Geti (Jean Paul Getty, 1892-1976, američki milijarder i naftni magnat)
Ideal (mega)bankara jeste „Money Makes the World Go Round“ („Novac (p)okreće svijet“).
x x x
Dejvid Rokfeler, Foto: Printscreen
Trilateralna komisija je osnovana na inicijativu Dejvida Rokfelera, a po ideji Bžežinskog. To je poluzvanična organizacija „gospodara svijeta“, osnovana 1973.godine, na Rokfelerovom imanju. U zvaničnom saopštenju o zadacima i ciljevima Komisije navedeno je:
„Bliska trilateralna saradnja u cilju očuvanja mira, upravljanja svjetskom ekonomijom, podsticanja ekonomske rekonstrukcije i ublažavanja svjetskog siromaštva, što će povećati šanse za glatku i mirnu evoluciju globalnog sistema“.
Idejni tvorac ove organizacije je Dejvid Rokfeler, a prvi operativni direktor Zbignjev Bžežinski, potonji savjetnik za nacionalnu bezbjednost predsjednika Džimija Kartera, koji je (kao i Bil Klinton, kasnije) bio politički „proizvod“ porodice Rokfeler.
To je, znači, privatna organizacija megakapitalista, stvorena, prije svega, radi ostvarivanja bliskih odnosa između tri regiona: SAD, Evrope (EU) i Japana.
U stvari, Trilaterala je još jedna od vodećih, polutajnih organizacija („tajnovitost je neophodna da bi diskusija bila stimulativnija“) moćnika, koja se zalaže za očuvanje globalne dominacije neoliberalnog poretka i pogleda na svijet, odnosno koja priprema uspostavljanje „novog svjetskog poretka“, sa „jednom vladom za cio svijet“. Okuplja neizabrane pojedince, kako bi odlučujuće uticali na globalne ekonomske i političke tokove. Njen glavni cilj jeste očuvanje globalističkog neoliberalnog sistema sa prevlašću mega banaka i transnacionalnih kompanija pod anglofilskom dominacijom.
Bžežinski, nekadašnji nezvanični portparol zapadne „duboke države“, još je 1995.godine, kazao:
„Regionalizacija je u skladu sa planom Trilaterale…(koja dovodi) do ostvarenja cilja i stvaranja jedne svjetske vlade. Nacionalni suverenitet nije više održiv koncept.“
Komisija je glavni „motor“ globalizacije. Bžežinski je govorio da je to „Najmoćnija grupa intelektualnih i finansijski snaga koju je svijet ikada vidio“. Realizacija ciljeva Trilaterale sprovodi se i preko Svjetske banke i MMF-a (koje, s pravom, nazivaju i globalnim finansijskim „sredstvima za masovno uništenje“).
Zadatak Trilaterale je prevazilaženje kriza zapadnog kapitalizma i očuvanje dominacije Zapada, odnosno pronalaženje rešenja za probleme neravnopravne i neravnomjerne raspodjele bogatstva i smanjenja povjerenja i temeljne „demokratske“ institucije. Javnosti se to demagoški prikazuje kao zalaganje za opštekorisno blagostanje.
Javno mnjenje se obmanjuje tzv. inkluzivnim kapitalizmom u kome će vlasnik kapitala, tobože, uzimati u obzir, ne samo profit, nego i interese svih članova društva i svih socijalnih grupa. Trilateralci, naime, smatraju da maksimalizacija profita dioničarskih i menadžerskih struktura i dalje treba da bude glavni princip i cilj poslovne aktivnosti, ali ga treba korigovati zalaganjem za veću ulogu države u stvaranju poslovnog ambijenta i državnim podsticajima za ulaganja u zelene tehnologije i projekte zaštite životne sredine.
Nekadašnji američki republikanski senator Bari Goldvoter (Barry Morris Goldwater, 1909-1998) je kazao:
„Po mom mišljenju, Trilateralna komisija predstavlja vješto koordinisan pokušaj da se prigrabi i učvrsti kontrola nad četiri centra moći – političkim, novčanim, intelektualnim i vjerskim…Ono što trilateralci zaista smjeraju jeste stvaranje svjetske ekonomske sile nadređene političkim vladama zemalja članica. Kao kreatori i upravljači tog sistema, oni bi vladali svijetom.“
Danas, Trilateralna komisija ima oko 400 članova iz reda najvećih „uglednika“ iz poslovnog i političkog života SAD, Zapadne Evrope i Japana, koji imaju veliki međunarodni uticaj. Komisija održava redovne godišnje sastanke, svaki put na drugom mjestu. Lokacija susreta je tajna. Prisutni su samo članovi i odabrani gosti. Mandat članovima traje od četiri godine pa naviše i oni razrađuju zadatke koje im formuliše „uži prsten“ koji se sastoji od posebno provjerenih članova svjetskih „elitnih“ organizacija. U tom prstenu (krugu) nalaze se trostruki članovi (Bilderberga, Trilaterale i Savjeta za međunarodne odnose) i dvostruki članovi neke od ovih organizacija. U „spoljašnjem prstenu“ se nalaze, uglavnom, članovi koji su tu radi kamuflaže stvarnih ciljeva. Oni su poluinformisani i sprovode odluke vrha.
„Amerikom danas upravlja grupa…koju čine najveći američki finansijski magnati, kao i neki liberalni rukovodioci medija, vojske i kulture. Ta grupa upravlja političkim partijama u SAD i američkim multinacionalnim kompanijama. Najvažnije političke organizacije koje predstavljaju tu grupu jesu Savjet za spoljne poslove i Trilateralna komisija. Ta grupa kontroliše američku spoljnu politiku…i tijesno je povezana s drugim međunarodnim grupama koje teže stvaranju jedinstvene svjetske vlade.“ (Američki časopis „McAlvany inteligence advisor“, maj 1990).
Zaključujemo:
Vodeći zapadni globalisti (megakapitalisti) bez javne (državne) kontrole (privatno) raspolažu ogromnim finansijskim sredstvima. Preko transnacionalnih kompanija i megabanaka (čiji je kapital veći i od BDP-a Japana i Njemačke, treće i četvrte ekonomske sile svijeta) i gigantskih investicionih fondova vladaju svijetom i preraspodjeljuju resurse u svoju korist.
Trilateralna komisija, kao i druge ključne organizacije zapadnih moćnika služe da se kreiraju i sprovode za njih optimalne odluke, a da se domaća i međunarodna javnost obmanjuju da rade na korist svih građana, odnosno u opštečovječanskom interesu.
Na sreću, sve usklađenija državna, a prije svega, ekonomska politika zemalja članica BRIKS-a i sve prihvaćenija dedolarizacija (oslobađanje od USA dolara, kao transakcionog i depozitnog novca, te kao rezervnog novca centralnih banaka) već počinje da doprinosi pravednijoj i ravnomjernijoj međudržavnoj i međuljudskoj raspodjeli društvenog bogatstva.
Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista, iz Podgorice 19.jun 2023.godine
