Slučajevi izdaje i još po nešto
Pobrojati izrečene laži, medijska spinovanja, obmanjivanje javnosti, protivdržavne i protivnacionalne poteze vladajućeg režima u Srbiji na čelu sa predjsednikom države Aleksandrom Vučićem u samo jednoj godini ili malo više, godini iza nas, bilo bi veoma teško. No, posljednja dešavanja u vezi sa završnicom tajnih pregovora koje vodi srpski predsjednik sa kolektivnim zapadom i predstavnicima kosovskih Albanaca oko statusa južne srpske pokrajine osvjetljavaju ne samo slabosti i mane glavnog srpskog pregovarača u tim pregovorima, nego i njegovu po Srbe štetnu politiku u još nekoliko slučajeva, čija kruna je upravo bliska opasnost da Srbija u potpunosti izgubi svoju državnost na Kosovu i Metohiji.
Kada kažemo režim, onda se misli na sve institucije i poluge vlasti, počevši od Skupštine, Vlade, državnih agencija, medija pod kontrolom vladajuće stranke, ali ne možemo zaobići ni ulogu istorijske i jedne od najvažnijih srpskih institucija – Srpske Pravoslavne Crkve – koja je po stavovima i ponašanju njenih čelnika apsolutno dio režima Aleksandra Vučića, specifična logistička podrška koja je u prelomnim trenucima zloupotrebljavajući episkopske katedre, pa i sam svetosavski tron olakšavala zadatke Vučiću nezasluženom podrškom. Bilo bi manje štetno da je u pitanju bila samo verbalna podrška, na žalost nije tako – zasigurno u tri od četiri slučaja slamanja srpskog bića u bliskoj prošlosti aktivno i operativno učestvovala je SPC na čelu sa svojim Patrijarhom.
Prije nego iznesem četiri slučaja antisrpskog djelovanja Aleksandra Vučića i njegovog režima u bliskoj prošlosti, koji ako se već u datim prilikama s Kosovom i Metohijom patetično pravda i izmotava težinom situacije, bremenom komplikovanih srpsko-albanskih odnosa, ta opravdanja sigurno ne može koristiti u ostala tri nečuvena slučaja djelovanja protiv sopstvene države i interesa njenog naroda.
Posebno poglavlje je sjeme razdora i nesloge koje je uspio posijati i među preostale rodoljubive i misleće slojeve, podmetanja i narušavanje ugleda svakog pojedinca koji bi na karti zemalja u kojima žive Srbi iskočio iz klišea Srpskog Sveta Aleksandra Vučića i srpstva izmjerenog kvadratom Beograda na vodi.
Slučaj 1: Rušenje Vlade Zdravka Krivokapića.
To što sam svjestan da je određeni broj čitaoca i pratioca prilika u Crnoj Gori jednostavno zaveden krivim i pogrešnim informacijama, agresivnim kompromitovanjem ovog časnog pravoslavca pa tek onda profesora i političara – još me više obavezuje da počnem baš s ovim primjerom u koji je u Vučićevo ime operativno bila uključena SPC, vladika bački Irinej i Njegova Svetost Patrijarh srpski Porfirije. Iako je litijski pokret kao Krštenje obnovio srpsko biće u Crnoj Gori, režim Aleksandra Vučića a prvenstveno propaganda, istoričari na žetone poput Aleksandra Rakovića, uspjeli su bjesomučnim ponavljanjem krivotvorenih istina o famoznom Temeljnom ugovoru da rašire negativno mišljenje o Zdravku Krivokapiću van Crne Gore. Nije potrebno ulaziti u detalje rušenja njegove Vlade, i kome je ona najviše smetala. Ljudima koji ozbiljno i odgovorno shvataju srpske pozicije u Crnoj Gori, ako i nije s početka bilo jasno, nakon direktnog uplitanja vladike Irineja sa izjavom da nikad neće potpisati Temeljni ugovor sa profesorom Krivokapićem, u najmanju ruku bio je sumnjiv kapric uticajnog vladike. Kakav je pak trag ostavila Vlada profesora Krivokapića u Crnoj Gori, najbolje govore rezultati lokalnih izbora u Herceg Novom, Podgorici, Nikšiću. Kome odgovara ovakvo stanje u Crnoj Gori, da li je to DPS kojem upravo rušenje prve demokratske Vlade kao vještačko disanje najviše odgovara, prosudite sami. Da li je uplitanje Vučićevog režima preko svojih satelita u Crnoj Gori Kneževića, Mandića, Jokovića, Medojevića i drugih i direktno preko uloge SPC u konkretnom slučaju potpisivanja Temeljnog ugovora u interesu Srba u Crnoj Gori? Ne, ono je u istoriji veoma rijetko mješanje u unutrašnje stvari druge države da bi se naškodilo sopstvenom narodu.
Slučaj 2: Pokušaj obojene revolucije u Republici Srpskoj.
Kao i u prethodnom slučaju, prekogranično uplitanje da bi se u najmanju ruku destabilizovao sopstveni, srpski narod čini se da je više bila pokazna vježba ili upozorenje ali ne i dovoljno odlučan i snažan napad u ostvarenju političke agende. Ako i dalje ostaje maglovit Vučićev utjecaj na postizborna dešavanja u Republici Srpskoj i njegova podrška opoziciji tokom izbora u RS, pomoć u razumjevanju njegove uloge svakako može biti njegovo priznanje uloge i misije tzv. visokog predstavnika međunarodne zajednice Kristijana Šmita koje je potpuno suprotno stavu Predsjednika RS Milorada Dodika ali i naroda i interesa RS.
Slučaj 3: Priznanje Makedonske Pravoslavne Crkve.
I da je za sto godina puno je a kamoli za godinu dana. Antisrpsko djelovanje režima iz Beograda baca u očaj, a ovaj slučaj, zasigurno u režiji političke nomenklature Otvorenog Balkana i zapadnih sponzora, a u izvedbi SPC, poseban je primjer autodestrukcije i nonšalancije lažnih duhovnika koji se ne libe da krčme ono što je najskuplje i najteže se stiče – istorijsko pravo. Priznanje MPC proglašene političkim nasiljem u Titovoj Jugoslaviji nad pravoslavnom crkvom i srpskim osjećajem koji je poput micelija duboko razgranat na cijelom prostoru nekadašnjeg srpskog carstva – je duhovni genocid. Trag u svijesti pokoljenja nepobitan je osjećaj istorijskog prava koje ako i nije u prolaznim i promjenjivim zemaljskim granicama svakako obitava u snažnom duhovnom statusu. Priznanje MPC i uručivanje tomosa je kriminalni čin, na svim nivoima. Nedavno je u božićnom intervjuu Pečatu, koji na kraju godine dođe kao sondaža koliko smo duboko pali, kao prstom u oko, nadugo i naširoko vladika Irinej objasnio da je to zapravo „čuvanje“ nemanjićkih svetinja a ne „predaja“ i „prodaja“. Po toj teologiji mogli bi crkveni kalendar brzo ispuniti koliko takvih čuvara imamo u našim danima a sa „zaštitnikom“ iz Čipuljaka definitivno bi počinjala crkvena godina. Patrijarh može ostati isti.
Slučaj 4: Je li Kosovo srpsko?
Kosovo i Metohija su srpski, oduvijek i zauvijek. I ako dođe zeman da na Kosovu i Metohiji nema ni jednog Srbina, ono će i dalje da bude srpska zemlja jer je istorijsko pravo kao sklop Žrtve i Smisla pečat samog Boga Logosa. To je tapija koju ni jedan smrtnik ne može sakriti, prisvojiti, oduzeti. Aleksandar Vučić je za svoju deceniju i više koliko je na vlasti uradio sve da oslabi srpske pozicije na Kosovu. Znamo šta je sve do sad dao, čega se odrekao. Kad kaže da će biti teško, za njega je zapravo najteže to predočiti srpskom narodu. Dati, prodati, odreći se nije mu teško. Da li on ima ustavni kapacitet za pregovore? U nekom smislu naravno da ima (je imao). Ali, da se odrekne istorijskog prava nema, ni jedan Srbin nema taj pregovarački kapacitet. Današnje izmučeno i izmrcvareno Kosovo je kao portret Dorijana Greja samog srpstva. I dok Knez Mihajlovom još šetaju komadići neizbrazdanog mesa, bezbrižno i lako, zadnji su trenuci da se to sveopšte propadanje zaustavi. Prije nego što krenu samozvani vukovi, Vulin i Gašić, da brane Vučića od suda istorije, a neće moći – valjda su za to tamo gdje jesu – opomenimo najbliže do nas, kumove, braću, rođake, prijatelje da nam se sprema zlo ako se ne odreknemo izdajnika kao što se novokršteni odriče sotone. Nekoliko slučajeva gore navedenih ozbiljan su prikaz namjera i puta kojim ide režim Aleksandra Vučića. Napisati listu zloupotreba stranačkih pijavica i uhljeba na tkivu napaćene Srbije svakog dana bilo bi neizvedivo.
Gdje su sad Litije, gdje ste sad časni Oci? Litije za Vostani Srbijo, ne za laku noć Srbijo, gdje ste istoričari i profesori, koji za šačicu privilegija zaćutite kad god se nešto krupno dešava? Budimo sad jedno! Recimo odričem se sotone i ne odričem se istorijskog prava na svetu srpsku zemlju!
Odričem se Sotone!
Ne dam Kosovo!
