Gajović: “VELIKA ALBANIJA” PRED VRATIMA

„Kad su Albanca Abdulaha Frašerija (alb. Abdyl Frashëri, 1839-1892, političar, diplomata i pisac), na Berlinskom kongresu, 1878.godine, pitali ko su Albanci, istovremeno konstatujući da su samo muva na karti svijeta, on je odgovorio: -Ta će muva cijelom svijetu pokvariti stomak!“ (Dnevni list „Dan“, 6.8.2007.)

„Albanci i kukuruz ne trpe komšije.“ (Narodna izreka)

Dana  30 kilometara unutar Albanije i 30 kilometara unutar Kosova i Metohije. To je bio još jedan korak u pravcu stvaranja tzv. velike ili „prirodne Albanije“.

Velikoalbanski projekat, odnosno državotvorno ujedinjenje svih Albanaca na Balkanu, pažljivo je planirana i organizovana aktivnost koja se neprekidno sprovodi od 1878.godine, kada je stvorena Prva prizrenska liga. To je dugovremeni projekat istomislećih albanskih državnika, političara, vodećih intelektualaca, tajkuna i militanata. Ostvaruje se političko – diplomatskim sredstvima, velikim novcem i golim nasiljem nad Srbima (i Crnogorcima), uz podršku najmoćnijih država Zapada i NATO pakta. U ostvarenju tog cilja bili su jedinstveni i albanski komunisti i nacionalisti – fašisti.

U cilju dokazivanja „istorijskog prava“ Albanaca na svoju, jedinstvenu balkansku državu, njihovi vodeći istoričari su stvorili tezu da Albanci potiču od Ilira, tobožnjih starosjedilaca Balkanskog poluostrva. Ne postoje vjerodostojni materijalni niti arhivopisani dokazi o postojanju naroda Ilira, niti o vezi Albanaca sa njima.
Našu, prije svega, prednemanjićku istoriju kreirali su, u skladu sa svojim vlastitim interesima, Vatikan, Austrija, pa i Vizantija, a takvo viđenje istorije naši istoričari su nekritički prihvatali. A prema ukazanjima naših Svetih Mati i Svetih Otaca mojoj supruzi Dragici, srpska plemena (Slaveno-Serbi) su starosjedioci i Balkana i Podunavlja. I u javnosti se pojavljuje sve veći broj materijalnih i arhivskih dokaza o tome.

Iliri su sračunato kreirani termin tzv. hrvatskog nacionalnog preporoda, iz 30-tih i 40.godina 19.vijeka, da bi, sa što manje otpora, pod vidom lažnog jugoslovenstva, bez naglašavanja srpstva, Hrvati preuzeli srpski književni jezik (štokavsko narečje) i srpske etničke teritorije, ne samo Like, Banije i Korduna, već i Dubrovnika, Dalmacije i Slavonije.

Vođa „Ilirskog pokreta“ Ljudevit Gaj (njem.Ludwig Gay,1809-1872), hrvatski političar, filozof, lingvista, novinar i književnik) je govorio:

„…Srbljah, od kojih mi jezik učiti moramo…Srbljah, koji su nama od starine sve sačuvali…Nama niti izdaleka nije na um palo ikada tvarditi da to nije serbski već ilirski jezik, pače ponosimo se i hvalimo Bogu Velikomu što mi Hervati s bratjom Serbljima sada jedan književni jezik imamo…“

Hrvatska slavistkinja, dr Andreja Zorić, u svojoj doktorskoj disertaciji koju je odbranila u Njemačkoj, 2006.godine, pod nazivom „Pravljenje nacije kao ‘kultura laži”’ (njem. „Nationbildung als ‘kulturelle Lüge’”), navodi:

„…(termin – M-G.) ilirski se koristio kao sinonim za vlaški, tj. za pravoslavno-srpski. Do druge polovine 19.stoljeća narod na prostoru današnje Hrvatske nazivao je svoj jezik srpski, ilirski, naš jezik, naški, domaći narodni, vlaški, slovinski, slavjanski, ali nikad hrvatski.“

Prema pisanju Mihaila Ataliote (Attaleiatis, oko 1022-1080, romejski istoriograf), vizantijski zapovjednik Sicilije, Jorgos (Giorgios) Maniakis, 1043.godine, krenuo je sa vojskom u pohod na Carigrad da bi preoteo carski presto. U njegovoj vojsci su bili i sicilijanski Albanci, sa ženama i djecom. Ti Albanci su bili porijeklom sa Kavkaza, a na Siciliju su ih naselili Arapi. Nakon Manijakisovog vojnog poraza i pogibije kod Dojranskog jezera, sicilijanski Albanci su zamolili lokalne Srbe za dozvolu da se nasele u obližnjim planinama, s čim su se Srbi saglasili. Ovi Albanci (tur. Arnauti – „Oni koji se nijesu vratili“) su dobili i dozvolu vizantijskih vlasti da se nasele sjeveroistočno od grada Elbasana. Prema vizantijskim izvorima, iz 9.vijeka, etnonimom „Albani“ („Albanoi“) nazivali su se slovenski (srpski) stanovnici iz okoline Drača.

Albanski jezik se prvi put pominje tek 1285.godine, u dubrovačkom rukopisu, kao „lingua albanesesca“.

Prema „Dečanskoj hrisovulji“, iz 1330.godine, u okolini manastira Dečana bilo je 86 srpskih i tri albanska sela. A prema „Defteru za Vukovu (Branković – M.G.) oblast“, zvaničnom dokumentu turske vlasti, po popisu iz 1455.godine, na Kosovi u Metohiji, od 14.087 „glava kuće“, samo su 46 bili Albanci.

Dr Kaplan Burović (1934, srpski albanolog, književnik i publicista), na osnovu brojnih istorijskih izvora, tvrdi da je Skenderbeg (Đurađ Katriot(ić), 1405-1468), koji je proglašen za albanskog nacionalnog junaka, bio Srbin, od oca Ivana i majke Vojislave.

Albanija, kao država, stvorena je 1912.godine, (prije svega, „zaslugom“ Austro-Ugarske), nakon Prvog balkanskog rata, a njenu nezavisnost priznale su zapadne sile, 1913.godine, Londonskim mirovnim ugovorom. To je bio antisrpski projekat, s ciljem da se spriječi izlazak Srbije na more.

Realizacija albanskog velikodržavnog projekta počela je formiranjem Prve prizrenske (albanske) lige, 1878.godine, uoči Berlinskog kongresa. Bila je instrument osmanlijske politike, jer su je činili albanski intelektualci lojalni sultanu. Cilj je bio da se Kosovski, Skadarski, Bitoljski i Janjinski vilajet objedine u jednu administrativnu oblast turskoga carstva, sa albanskom dominacijom. Osnivači su se Memorandumom obratili i Berlinskom kongresu. Albanska delegacija sa Abdulom Frašerijem, na čelu, bila je u Berlinu, ali ne i na samom Kongresu. Učesnici Kongresa su ignorisali albanski Memorandum, a njemački kancelar Oto fon Bizmark je otvoreno govorio da albanska nacija ne postoji.

I Druga prizrenska liga bila je velikoalbanski projekat, odnosno vojno-političko udruženje, koje je formirala nacistička njemačka obavještajna služba „Abver“, krajem 1943.godine, takođe u Prizrenu, uz učešće albanskih fašističkih kolaboracionista. Cilj nacista je bio da uz pomoć lojalnih Albanaca – balista, pripadnika „Nacionalnog fronta“ (alb. Balli Kombëtar) kontrolišu teritoriju Kosova i Metohije. Ta nacionalistička, politička i paravojna organizacija, formirana 1942.godine, organizovala je masovnu pobunu na KiM protiv partizanske vlasti, krajem 1944. i početkom 1945.godine. Važno je podsjetiti da su se pri rukovodstvu balista nalazili i pripadnici britanske vojne misije?!

Treća prizrenska liga, takođe, kao vojno-političko udruženje, osnovana je u SAD, 1946.godine. Uz podršku komunističkih vlasti države Albanije, dugovremeno je organizovala i sprovodila propagandno-diverzantske akcije, prije svega, na KiM.

Nove jugoslovenske, komunističke i antisrpske vlasti (tačnije Vlada – NKOJ) su, 6.marta 1945.godine, donijele Odluku o privremenoj zabrani povratka kolonistima (Srbima i Crnogorcima) u svoje kuće i na imanja na KiM?! Odluku je potpisao (crveni) pop Vlado Zečević (1903-1970), kao ministar unutrašnjih poslova. A početkom avgusta iste godine, donesen je i Zakon o reviziji kolonističkih odnosa, kojim je protivpravno oduzeta imovina kolonistima, sa obrazloženjem da je stečena „primjenom nasilja“ (prema Albancima)?!

To je bio početak intenzivne albanizacije KiM. I u čitavom poslijeratnom periodu, Titov režim, srpski i crnogorski komunisti su tolerisali masovno doseljavanje Albanaca iz Albanije na KiM, kao i organizovano nasilje nad Srbima i Crnogorcima i njihov masovni progon sa KiM.

Dnevni list „Večernje novosti“, od 13. marta 2016.godine, objavio je tekst pod naslovom „Tito obećao Kosovo Albaniji“. U tekstu se navodi da je u toku razgovora delegacije jugoslovenskih komunista sa Staljinom i Molotovom, 19.aprila 1947.godine, u Moskvi, (Slovenac) Edvard Kardelj, jedan od ideologa KPJ (SKJ), kazao:

„…Mi mislimo kasnije, kad se još bolje povežemo sa Albancima, da im ustupimo te teritorije (Kosovo i Metohiju – M.G.)!

U tekstu se navodi i da je (albanski diktator – M.G.) Enver Hodža, „u svojim „sabranim delima“ objavio da mu je Josip Broz Tito obećao da će ustupiti Kosovo Albaniji „čim prije pošto malo primiri srpske nacionaliste“!
Albanska akademija nauka, u Tirani, 1998.godine, sačinila je Platformu (Memorandum) za rešenje albanskog nacionalnog pitanja, kojom je precizno definisana velikoalbanska strategija. U tom dokumentu je naglašeno da je cilj Albanaca ujedinjenje u jedinstvenu albansku državu, što je, po njima, jedini put za rešenje albanskog nacionalnog pitanja.

Planirano je i da Kosovo, sa Preševom, Bujanovcem i Medveđom, u prvoj fazi, treba da postane republika i konstitutivni element u Saveznoj Republici Jugoslaviji (SRJ). Problem Albanaca u (Sjevernoj) Makedoniji treba riješiti na dva načina: ili da se Makedonija konstituiše kao dvonacionalna (dvojna) država, po uzoru na Austro-Ugarsku, ili tako što će se formirati posebna albanska autonomna pokrajina. U Crnoj Gori, „kompaktna albanska teritorija“, „Sjeverozapadno Kosovo“, treba da postane autonomna oblast (pokrajina), sa Ulcinjom, kao glavnim gradom.

Druga faza je ujedinjenje sa maticom – državom Albanijom.

Svjedoci smo da su zalaganja sačinitelja Platforme umnogome ispunjena i, čak, prevaziđena. Na Kosovu i Metohiji, svetoj, središnjoj srpskoj zemlji okupiranoj od NATO pakta i SAD, proglašena je lažna država Republika e Kosovës.

Jednostranim prekidom vjekovnih istorijskih veza i višestoljetnog prijateljstva Crne Gore sa Rusijom, kao i neustavnim pristupanjem Crne Gore NATO paktu, sponzoru velikoalbanskog projekta, crnogorske vlasti više nemaju efikasan mehanizam suprotstavljanja puzajućem albanskom integralizmu, odnosno ostvarivanju koncepta tzv. velike Albanije, koji uključuje i znatan dio crnogorske teritorije. Više je nego očigledno da su djelovi Crne Gore, nastanjeni većinskim albanskim stanovništvom, ne samo albanski etnički prostor, nego su to, faktički, sve više djelovi države Albanije!

Dokaz je i slavlje u Tuzima poslije proglašavanja privremenih rezultata na lokalnim izborima u opštini Tuzi, 5.marta 2023.godine, na kojima je „Albanski forum“ dobio apsolutnu većinu glasova. Izborna pobjeda se slavila i isticanjem zastava tzv. „Velike Albanije“ i tzv. Oslobodilačke vojske Kosova (OVK) i klicanjem toj terorističkoj organizaciji!

Šta je rešenje? Čvrsto međusobno povezivanje Crne Gore, Srbije i Republike Srpske, te njihov vojni, ekonomski i kulturno-duhovni savez sa srpskom vjekovnom zaštitnicom – Rusijom. To je jedina garancija očuvanja teritorijalne cjelovitosti Crne Gore i Srbije i opstanka Republike Srpske.

Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista, iz Podgorice
7.mart 2023.godine